Anthony Huso MAGIA KRWI

„Magia krwi”, debiut powieściowy Anthony'ego Huso, miała stanowić wciągające połączenie oryginalnej magii ze steampunkowym światem. Niestety rezultat nie spełnił moich oczekiwań i mimo kilku ciekawych elementów całość okazała się lekturą raczej ciężkostrawną. Nie dość, że nie zaciekawiło ani pierwsze zdanie, ani nawet kilkanaście pierwszych stron, przez pewien czas miałam wrażenie lektury raczej kiepskiego romansu, niż porywającego fantasy. Z biegiem wydarzeń odbiór powieści nieco się poprawił, ale pozostało wrażenie nadmiernego udziwnienia fabuły, która samej swej istocie nie jest skomplikowana czy oryginalna. 

Młody Caliph Howl po skończeniu nauki w szkole dla magów ma przejąć koronę księstwa Stonehold, w którym przeciągający się okres rządów Rady prowadzi nie tylko do zagrożenia ze strony państw sąsiednich, ale i umacnia notowania samozwańczego pretendenta do tronu. Do tego trudna sytuacja zewnętrzna sprawia, że Stonehold - w dużej mierze uzależniony od dostaw z państw ościennych - musi poradzić sobie z problemem niedostatecznej ilości żywności i energii.  Odpowiedzialność za powierzonych ludzi zmusza króla do dokonywania wyborów trudnych moralnie. Jego sytuacji nie ułatwia także fakt, że polityczne intrygi i sojusze zawierane przez wrogie mu siły sięgają aż do jego najbliższego otoczenia, a ukochana kobieta jest jedną ze znienawidzonych powszechnie wiedźm Shradnae. Równolegle prowadzony jest wątek Seny, wspominanej wiedźmy. Opętana marzeniem o otwarciu tajemniczej księgi „Cisrym Ta”, zawierającej wiedzę o potężnej przedwiecznej magii, podporządkowuje ona swoje życie temu jednemu celowi. 

Trzeba przyznać, że sam wątek intryg, w których sieć wrzucony jest młody władca, wypada nieźle. Dość przekonująco autor ukazuje także wdrażanie się Calipha w nowe obowiązki: młodzieniec  dysponuje wprawdzie inteligencją, akademicką wiedzą i odwagą, brakuje mu jednak doświadczenia politycznego i dworskiego obycia. Czytelnik poznaje wraz z nim tajniki rządzenia, szuka godnych zaufania sprzymierzeńców oraz boleje nad tym, że racja stanu nie zawsze da się pogodzić z przyzwoitością, nie mówiąc już o dobroci serca. 

Dość ciekawie przedstawia się także wykreowany przez Huso świat, choć w mojej ocenie autor nie wykorzystuje w pełni jego potencjału. W odróżnieniu od większości powieści fantasy, akcja „Magii krwi” zostaje osadzona w okresie rozwoju przemysłowego, opartego na parze i wątpliwych moralnie źródłach energii. Do tego wydarzenia rozgrywające się w księstwie Stonehold w dużej mierze umiejscowione są w jego stolicy, Isce. Jej zróżnicowane dzielnice – od  miejsc życia i rozrywki bogatych, po rejony, w które straszno się zapuszczać nawet siłom porządkowym - wypadają dość realistycznie. Także opisywane przez autora wynalazki i rozwiązania techniczne zasługują na uwagę, choć przeszkadza nieco zawiły sposób ich przedstawiania.  

Choć sama magia nie jest w tej powieści najważniejsza, polski tytuł książki nie jest przypadkowy. Huso proponuje czytelnikom holomorfię – magię opartą o matematyczne formuły, która energię potrzebną do aktywizowania zaklęcia czerpie z krwi. To nie jedyny paranormalny element powieści. Z tajemniczą księgą „Cisrym Ta” powiązane są moce i byty, o których świat wolałby zapomnieć, a już samo odnalezienie księgi przez Senę pobudza niektóre z nich do działania. Siła zaklęć, do jakich zdolni są bohaterowie „Magii krwi”, nieraz wręcz poraża, a sądząc po wspomnieniach dotyczących wujka Calipha, który był nekromantą oraz przeżyciach Seny opisanych w końcowej części powieści, w dalszych częściach trylogii czytelnik może się spodziewać jeszcze większych emocji. 

Główni bohaterowie powieści to Caliph i Sena, a ich dziwna relacja oparta z uczuciu zbliżonym do miłości i wzajemnym przyciąganiu fizycznym odgrywa istotną rolę w powieści. Przed każdym z nich autor postawił trudne zadanie i ciekawe jest śledzenie, jak wiele siebie każde z nich będzie gotowe poświęcić, aby zrealizować swoje zamierzenia. Calipha zresztą łatwo polubić za pewną rozwagę w działaniach i silnie zakorzenione poczucie słuszności, Sena natomiast długo stanowi zagadkę chyba nawet dla samej siebie.

Rozpatrywane osobno składniki sugerowałyby wciągającą historię. Niestety lektura książki często była męcząca. Czytelnik bez przygotowania wrzucany jest w świat powieści, a opisywane zdarzenia nie są na tyle ciekawe, aby stopniowe odkrywanie kolejnych jego elementów i historii odbywało się bezboleśnie. Mnogość faktów i pojawiających się wciąż nowych, dziwacznie nazywanych postaci, których znaczenie dla rozwoju fabuły ciężko jest przewidzieć, w połączeniu z dość ciężkim stylem i wspomnianymi już zawiłymi opisami technologii i wynalazków, skutecznie obniżały rozrywkowe walory powieści. Dlatego choć po upływie kilku tygodni od zakończenia lektury w głowie pozostało wspomnienie głównie elementów pozytywnie wyróżniających „Magię krwi” na tle innych książek fantasy, pamiętając niemal nieustannie towarzyszące lekturze znużenie i lekką irytację trudno mi ocenić książkę na więcej niż bardzo słabą czwórkę.

Anthony Huso, Magia krwi

Prószyński i S-ka, 2011, il. stron: 656

Moja ocena: 4-/6