Lauren DeStefano ATROFIA

„Atrofia” rozpoczynająca trylogię „Chemiczne światy” to debiut Lauren DeStefano. Pomysł na fabułę można śmiało streścić słowami piosenki: „Ja mam dwadzieścia lat! Ty masz dwadzieścia lat! Nie będzie nigdy więcej!”, ale nie dlatego, że zakochani mają zawsze po dwadzieścia lat - w „Chemicznych światach” dwudziestoletnie dziewczyny i dwudziestopięcioletnich chłopców zabija wirus, na który nie znaleziono lekarstwa.

Po III wojnie światowej świat ogranicza się do Ameryki Północnej, która przetrwała konflikt z uwagi na zaawansowanie technologiczne. Otacza ją ocean, który prawdopodobnie pochłonął cały stary świat. Ludzkości udało się sztucznie wyhodować człowieka bez wad genetycznych. Niestety już kolejne pokolenie okazało się dotknięte wirusem, który bezlitośnie zabija dwudziestolatków. Pięćdziesiąt lat później Amerykę zamieszkuje owo pierwsze pokolenie bez wad i młodzi ludzie bez przyszłości. Osierocone dzieci zdane tylko na siebie walczą na ulicach o przeżycie, laboratoria bezskutecznie próbują odnaleźć metodę na walkę z wirusem, przeciwnicy dalszej ingerencji w organizm ludzki nierzadko zbrojnie manifestują swoje poglądy, a bogate rody w walce o przetrwanie kupują od Kolekcjonerów młode kobiety, których najważniejszą rolą jest urodzić kolejne pokolenie.

„Atrofia” to historia opowiadana przez Rhine – szesnastoletnią dziewczynę, porwaną przez Kolekcjonerów. Wraz z dwoma innymi dziewczętami trafia ona do domu Zarządcy Lindena, którego mają poślubić. On jest bogaty, one są piękne, lecz co do zasady nieszczęśliwe, dom to złota klatka, a nad wszystkimi wisi widmo śmierci.

Postacie w „Atrofii” są  charakterystyczne i trochę baśniowe – śliczna i miła księżniczka, zły czarodziej, siostra rozważna, siostra kapryśna i tak dalej. Spokojnie można lokować swoje sympatie i antypatie, bo łatwo odgadnąć, kto jest katem, kto ofiarą i dopingować dobrych w walce ze złymi.

Sama fabuła też jest dość przewidywalna – nietrudno się domyślić, do czego zmierza główna bohaterka i czy jej się to powiedzie, kto jej pomoże, ko będzie przeszkadzał, kto kogo pokocha i jakie będą tego konsekwencje. Koncepcja świata została wyraźnie uproszczona – już wizja Stanów Zjednoczonych, które jako jedyne wyszły obronną ręką z III wojny światowej, na swój sposób bawi. Pomimo tego książka jest niezwykle wciągająca – od pierwszych stron autorka buduje nastrój strachu, wywołuje silne emocje i choć wiadomo, jak ta historia musi się potoczyć, nie można się od niej oderwać.

Co z tego zatem, że w swoim debiucie autorka nie ustrzegła się ani zbytnich uproszczeń, ani utartych schematów, jeśli jej książkę czyta się niemal z zapartym tchem? DeStefano zdecydowanie potrafi opowiadać. Jej język, styl i sposób prowadzenia fabuły to duże atuty tej książki. Można się rozwodzić nad potrzebą wolności, która każe porzucić luksusowe więzienie, nad siłą miłości i przyjaźni, które okazują się potężniejsze niż lęk przed śmiercią, można rozważać niepokojącą wizję tragicznych skutków nadmiernej ingerencji w ludzki organizm, ale to wszystko byłoby bez znaczenia, gdyby autorka nie potrafiła po prostu porwać swoją opowieścią. Mam nadzieję, że po takim początku kolejne części trylogii pokażą, że w „Atrofii” czytelnik poznał tylko wierzchołek góry lodowej bogactwa „Chemicznych światów” i w kontynuacji powieści DeSetafno zupełnie mnie zaskoczy. Z całą pewnością udany debiut. 

Lauren DeStefano, Atrofia

Prószyński i S-ka, 2011, il. stron: 317

Ocena: 4+/6