Jane Austen PERSWAZJE

Anne Elliot jest bystrą, oczytaną i pełną uroku kobietą o urodzie może niezbyt nachalnej, ale niewątpliwej. Cóż z tego, skoro jest młodszą córką zubożałego baroneta, któremu los poskąpił rozumu, i ma już dwadzieścia siedem lat. Czy na początku XIX wieku panna w takiej sytuacji ma szansę na szczęście? Dodajmy szansę drugą, bo pierwszą straciła osiem lat wcześniej, gdy - ulegając perswazjom najbliższej przyjaciółki – zerwała zaręczyny z młodym i niezamożnym kapitanem marynarki. I jak Anne poradzi sobie, gdy jej rodziny dom wynajmie siostra dawnego narzeczonego, a on sam – już majętny i zasłużony – znów wkroczy do jej życia?

Czytelniczki powieści Jane Austen pewnie nie mają wątpliwości co do zakończenia tej historii, ale nie o zaskoczenie tutaj chodzi. Na ledwie dwustu stronach autorka odmalowała bowiem obraz pewnej epoki i świetnie sportretowała społeczność angielskiej arystokracji, ukazując w całej pełni - choć nie zjadliwie - jej przywary i niedostatki. Anne, mądra i wrażliwa, staje się punktem odniesienia. To na jej tle i w dużej mierze z jej perspektywy czytelnik poznaje zapatrzonego w siebie i zdecydowanie metroseksualnego ojca dziewczyny, nieustępującą mu mu w próżności i braku rozumu starszą siostrę, młodszą siostrę zbyt dumną na to, by być naprawdę szczęśliwą, spowinowaconą rodzinę ziemskich właścicieli i wreszcie towarzystwo marynarzy: admirała z żoną, kapitana Wenthwortha i jego przyjaciół. Grona bohaterów dopełnia kuzyn Elliot – potencjalny spadkobierca tytułu, lady Russel – przyjaciółka matki Anne i obecnie najbliższa dziewczynie osoba oraz dawna szkolna znajoma. W tym kameralnym gronie rozgrywa się nie tyle historia romansu, co fragment życia pewnej małej społeczności, ukazując jej cele, metody działania i codzienność.

W Perswazjach – swojej ostatniej powieści - Austen kreuje także bardzo sugestywny i wiarygodny portret psychologiczny głównej bohaterki. Anne na kartach powieści analizuje siebie i otoczenie: swoje dawne decyzje i postępowanie, swoje aktualne pragnienia, motywacje bliskich. W swoich ocenach nie jest porywcza, stara się oddać wszystkim sprawiedliwość, dąży do zrozumienia pobudek. Jej refleksje w sposób naturalny dopełniają fabułę, nie obciążając jej nadmiernie.

Akcja toczy się swoim torem, a choć od początku wydaje się, że nie ma opcji innej niż happy end, trzeba autorce przyznać, że dzięki umiejętnym zakrętom na drodze ku takiemu zakończeniu lekturze towarzyszą emocje i z każdą kolejna stroną książkę coraz trudniej odłożyć. To wszystko opisane jest prostym, ironicznym językiem autorki, która nie tylko posiadała fenomenalny zmysł obserwacji, ale w zaledwie kilku celnych słowach potrafiła oddać istotę problemu.

Jane Austen – przynajmniej czytelniczkom - znać wypada, a poznaje się niezwykle przyjemnie. To zaleta dobrych, sprawdzonych książek. Dla porządku dodam, że Perswazje polecam, choć to chyba oczywista konkluzja.

Jane Austen, Perswazje

Prószyński i s-ka, 2008, il. stron: 200

Moja ocena: 5/6

Książka przeczytana w ramach wyzwania Trójka e-pik