Andrzej Sapkowski CZAS POGARDY

Tom drugi sagi o Wiedźminie, czy raczej - jeśli uwzględnić fabułę - o Wiedźminie i Ciri. Wojna wisi w powietrzu. Plany, sojusze, intrygi. Jednym z celów, zdawałoby się, wszystkich liczących się uczestników tej gry o panowanie nad światem jest Dziecko Starszej Krwi.

Jeśli komuś przeszkadzało spokojne tempo akcji w "Krwi elfów" - zwłaszcza w części poświęconej kształceniu Ciri - tym razem będzie usatysfakcjonowany. Wprawdzie nie nastąpiło jeszcze wielkie starcie sił dobra i zła, które - przy pięciotomowej opowieści - będzie miało miejsce zapewne znacznie później, ale już w "Czasie pogardy" częste zwroty akcji nie pozwalają się nudzić. Choć nadal to głównie polityka i tajne zlecenia, fabuła jest naprawdę wartka. Autor nie daje się nacieszyć bohaterom ani czytelnikom nawet nowo odkrytą miłością, tak gna to przodu z kolejnymi wydarzeniami. Końcówka jest wprawdzie spokojniejsza, ale wprowadza element niepewności - czy ta nowa Falka doprowadzi do spełnienia się przepowiedni? 

Kilka spojlerów: Geralt w końcu dowiaduje się, co oznacza, że Ciri jest Dzieckiem Starszej Krwi. Mając świadomość grożącego jej niebezpieczeństwa rusza, by ją bronić. Dzięki dość spontanicznej akcji Ciri, dochodzi do spotkania Geralta i Yennefer, w wyniku którego razem uczestniczą oni w zjeździe czarowników i czarownic na Thanedd. Już na bankiecie poprzedzającym część oficjalną jasne jest, że  coś niezwykłego musi się wydarzyć. Działania czarodziejskiej braci mają znaczący wpływ na losy świata - i Ciri, która w końcu musi się zmierzyć z drzemiącym w niej potencjałem.

W "Czasie pogardy" autor powoli i konsekwentnie odkrywa kolejne karty bohaterów, insynuując i zwodząc. Niby czytelnik instynktownie wie, kto powinien być dobry, a kto zły w tej wielkiej grze, ale  fakty nie zawsze chcą potwierdzać tę wiedzę.

Nie będzie wielką niespodzianką jeśli stwierdzę, że styl autora się nie zmienił i nadal pisze on po prostu  fantastycznie: kiedy trzeba dosadnie, a kiedy można - zabawnie. Nadal też - ku mojemu ogromnemu zadowoleniu - kolejne rozdziały rozpoczynają cytaty z mądrych ksiąg i wypowiedzi znaczących postaci. Ja wiem, że po stworzeniu całego tego ogromnego i kompletnego świata, języka elfów, mitologii i tak szerokiej gamy bohaterów, wymyślenie kilku tekstów rozpoczynających rozdziały dla autora klasy Sapkowskiego jest drobnostką, ale mnie ta drobnostka ogromnie cieszy.

Wciąż zauroczona sagą, czekam niecierpliwie na rozpoczęcie lektury "Chrztu ognia". Już za parę dni, za dni parę :) 

Andrzej Sapkowski, Czas pogardy, Supernova, 2004, 
Moja ocena: 6/6