Gail Carriger BEZGRZESZNA

„Bezgrzeszna” to już trzecia (po "Bezdusznej" i „Bezzmiennej”) odsłona przygód nadludzkiej Alexii Maccon, z domu Tarabotti, osadzonych w wiktoriańskiej Anglii, gdzie na równi z ludźmi prawa obywatelskie przysługują wampirom i wilkołakom, a żądni wiedzy naukowcy tworzą coraz bardziej osobliwe teorie i wynalazki.

Oskarżona przez męża o niedyskrecję z tak błahego powodu, jak rzekomy brak możliwości prokreacyjnych wilkołaków (bo czy o czymkolwiek może świadczyć to, że ani Conall, ani jego beta o takim przypadku nie słyszeli?), Alexia porzuca Woosley wracając na niezbyt z tego faktu zadowolone łono rodziny. Kiedy informacja o jej nieco odmiennym stanie wraz z poranną prasą obiega Londyn, wyrzucona z domu Alexia postanawia, że czas poznać Europę, bo jeśli gdzieś może znaleźć informacje potwierdzające jej wierność mężowi, to tylko w kraju ojca – we Włoszech. Tylko dlaczego lord Akeldama, który nagle jakby zapadł się pod ziemię, każe jej się strzec haftujących Włochów? I kto tym razem dybie na jej życie?

Przygody Alexii w podróży, czy raczej ucieczce zyskały pełnowymiarową przeciwwagę w postaci równolegle opowiadanej historii profesora Lyalla, który obok alfy w depresji, ma na głowie watahę, BUR, niepokojące zniknięcie lorda Akeldamy i zagadkę niespodziewanej ciąży lady Woosley. Autorka zgrabnie żongluje tymi wątkami, zawieszając je w chwili największego napięcia by jakby nigdy nic przybliżyć wydarzenia rozgrywające się w drugiej części Europy. Choć krąg bohaterów powiększa się jedynie nieznacznie, autorka pokazuje naszych dawnych znajomych z nieco innej perspektywy, dorzucając kolejną barwę do ich obrazu, jaki czytelnik ma w głowie po poprzednich seriach.

Co niezmiernie cieszy, z każdym kolejnym tomem Gail Carriger poczyna sobie coraz śmielej tak w kwestii wynalazków (jak choćby wspomniane na przedniej okładce mechaniczne biedronki), jak i świata nadprzyrodzonych. Niby o wampirach, wilkołakach i duchach powiedziano już tyle, że wszystko zdaje się jednie następną wersją dawnych historii, ale dodanie do tych gatunków osób bezdusznych i osadzenie akcji w świecie, gdzie naukowcy chcą zbadać nie tylko to, co przyrodzone, ale i zrozumieć tajemnicę istot nadprzyrodzonych, otworzyło przed autorką nowe możliwości, z których ta korzysta skwapliwie, z humorem i niezwykłą pomysłowością.

Pomimo generalnego zachwytu książką przez kilka pierwszych rozdziałów lektura nie tyle mnie męczyła, co nieco się dłużyła. Kiedy jednak powiedziano wszystko, co było do powiedzenia tytułem wstępu, akcja nabrała przyspieszenia i nie zwolniła już do końca.

„Protektorat parasola” to seria naprawdę warta uwagi. "Bezduszna" nieco zwodzi wysunięciem na pierwszy plan wątku miłosnego, przez co czytelnik może odnieść wrażenie, że to kolejny cykl paranormal romance, który od reszty pozycji tego gatunku odróżnia jedynie urokliwa sceneria XIX-wiecznej Anglii i oryginalny styl narracji. Z książki na książkę Gail Carrier udowadnia jednak, że miłość to nie wszystko, a steampunk w połączeniu z urban fantasy, humorem i dużą dawką angielskiej herbaty to gwarancja świetnej rozrywki. „Bezgrzeszna” jest stylowa (ta angielska powściągliwość i etykieta!), zabawna, czasem dramatyczna, dynamiczna i tylko momentami nieco ckliwa. Po raz trzeci polecam – jeszcze goręcej.

Gail Carriger, Bezgrzeszna

Wydawnictwo Prószyński i S-ka, il. stron: 320

Moja ocena: 5+/6