Piotr Olszówka MORRIGAN

Piotr Olszówka to autor komiksów i ilustrator - możecie go kojarzyć z komiksu „Bartek i Chlorofil”. Jest także członkiem Association For Renaissance Martial Arts oraz szermierzem (prowadził sekcję szermierki tradycyjnej przy Krakowskim Klubie Szermierzy). 

"Morrigan", jego debiut książkowy, to zbiór 4 opowieści fantasy osadzonych w średniowieczu. Ich wzajemne powiązanie - poza światem, w którym rozgrywa się fabuła - jest widoczne dopiero na ostatniej stronie książki. Choć opowieści są nierówne jakościowo, już na wstępie chcę zaznaczyć, że warto dać szansę "Morrigan" - 3/4 książki jest naprawdę dobre!

Rycerz i czarodziejka postanowili stanąć po słusznej stronie w odwiecznej walce Dobra ze Złem, Porządku i Chaosu..*

"Morrigan"

Debiutanckie opowiadanie autora, opublikowane wcześniej w miesięczniku "Science Fiction" w 2001 roku, jest moim zdaniem najsłabsze w całym zbiorze. Zapowiada się całkiem nieźle - autor ma lekkie pióro i pisze z humorem. Do czasu zawiązania akcji całkiem mi się podobało - wprawdzie nie parskałam śmiechem, ale ten rodzaj humoru może u niektórych czytelników wywołać taki efekt. Od decyzji rycerza i czarodziejki, że staną do walki, było jednak coraz słabiej i końcówka zupełnie mnie nie przekonała. Do tego autor lubi stosować wielokropki, które ja średnio toleruję.

Kolejna opowieść mnie jednak zachwyciła.


Pewien młody rycerz nie zgadzał się, aby zmuszano go do czegokolwiek...

Pewien znany wojownik zapragnął, aby przyszywany syn odziedziczył jego sławę...

"Imię ojca"

O ile "Morrigan" jest dość lekka i rycersko-magiczna, "Imię ojca" to opowiadanie raczej ponure i wojowniczo-rycerskie. I przyznam szczerze, w tej wersji Piotr Olszówka dużo bardziej mi odpowiada. Sam pomysł na fabułę jest niby prosty: kurgijski wojownik, Galloer, czyli jeden z największych, najtwardszych ichnich wojowników, jest śmiertelnie chory. Wedle tradycji, dla takiego wojownika jedynym słusznym sposobem na opuszczenie tego świata jest śmierć w walce. A że zwycięzca zabiera nie tylko życie, ale i miecz oraz imię Galloera, wymarzona jest śmierć z rąk własnego ucznia. Umrzeć w ten sposób to ostatecznie pokazać, że wyszkoliło się lepszego od siebie - kolejnego Galloera. Problem Raffika-an Saida polega na tym, że jego uczeń uciekł i umierający wojownik musi go nie tylko znaleźć, ale i skłonić do pojedynku.

Na bazie tej fabuły autor przedstawia czytelnikowi dwa światy - Wielką Ziemię, zamieszkałą przez Kurgów oraz Królestwo, zamieszkałe przez społeczeństwo znane nam z historii osadzonych w średniowieczu. Zupełnie odmienna filozofia życia, wierzenia i wyznawane wartości przedstawicieli obu światów pozwoliły autorowi na stworzenie fascynującej historii o przeznaczeniu, życiowych wyborach i ich konsekwencjach oraz honorze rycerza i wojownika. Dwieście stron świetnej lektury. Gdybym oceniała tylko to opowiadanie, dałabym 9/10.

Pozostałe dwie opowieści:  "Róża i miecz" oraz  "Jeszcze raz Morrigan" zbliżone są klimatem do "Imienia ojca" i - choć nie były tak dobre - czytałam je z prawdziwą przyjemnością. 

We wszystkich opowiadaniach widać, że autor chce, by czytelnik nie mógł w prosty sposób zdecydować, który z bohaterów ma rację, komu należy się szczęście i jak historia powinna się potoczyć. W zasadzie w książce brak jednoznacznie dobrych i  złych bohaterów, a ich wybory często trudno jest zaklasyfikować jako słuszne bądź błędne.

W świecie przedstawionym w "Morrigan" więcej jest miecza, niż magii - w niektórych opowiadaniach jedyny akcent prawdziwie  nadprzyrodzony to wróżby. Na swój sposób magiczna jest także relacja Kurgów z Wielką Ziemią - ona im radzi, daje siły, odbiera życia, a jej decyzje nie są sprawiedliwie, ani niesprawiedliwe - po prostu są.

Z uwagi na zbyt słabą wyobraźnię w tym zakresie, ja nie potrafię docenić świetnego przygotowania autora w zakresie sztuk walki, zwłaszcza szermierki, z pewnością znajdzie się jednak rzesza czytelników, dla których ważny jest nie tylko fakt pojedynku/bójki i wynik spotkania, ale i sam jego przebieg. Nie powinni się zawieść. W tym miejscu też pochwała za słowniczek na końcu książki  (wytłumaczenie, co to jest np. dublet, hełm kopijniczny czy przeszywanica).

I w końcu styl. Poza wspomnianymi wielokropkami, które z czasem nawet mnie przestały razić, książkę czyta się świetnie. Język ani przez moment nie raził sztucznością, dialogi były naturalne, a nienachalny humor - zwłaszcza w  opowiadaniach wojowniczo-rycerskich - bardzo mi odpowiadał. 

Mam nadzieję, że Piotr Olszówka będzie kontynuował przygodę z pisaniem - chętnie poznałabym kolejne historie osadzone w wojowniczo-rycerskim świecie "Morrigan". Proszę tylko na przyszłość o jakiś prawdziwy happy-end :)

* cytaty pochodzą z 4 okładki książki

Piotr Olszówka, Morrigan, Wydawnictwo Comm, 2011, il. stron: 446,
Ocena całości: 4/6.