Lee Carroll KRÓLESTWO CZARNEGO ŁABĘDZIA

Rozpoczynające trylogię urban fantasy „Królestwo czarnego łabędzia” miało zadatki na całkiem przyjemną powieść dla młodzieży. Główna bohaterka, Garet James to młoda, nowojorska singielka, która wraz z ojcem prowadzi galerię sztuki i wyrabia na zlecenie medaliony. Jej normalną, choć wskutek odczuwalnego kryzysu ekonomicznego ostatnio nieco utrudnioną egzystencję, przerywa niecodzienne zamówienie – właściciel antykwariatu, do którego trafia zupełnie przypadkowo, prosi ją, by za niebagatelną sumę tysiąca dolarów otworzyła tajemniczą szkatułkę. I nagle wszystko się zmienia, życie Garet nabiera tempa – brak w nim czasu na tak przyziemne kwestie jak spanie, bo włamywacze, bo problemy ze zdrowiem ojca, policja depcząca po piętach, coraz więcej magicznych istot i nienaturalnych zjawisk, a w tym całym bałaganie przystojny kilkusetletni wampir i wizja chaosu i zniszczenia sianego w Nowym Jorku przez demony .

Połączenie wspomnień Garet z czasów młodości, gdy jej dom odwiedzało wielu sławnych malarzy, z naprawdę interesującym zawodem bohaterki pozwoliło autorom (Lee Caroll to pseudonim literacki małżeństwa autorów: Carol Goodman i Lee Slonimsky'ego) na wplecenie w książkę informacji z dziedziny sztuki, co zdecydowanie ubarwia opowiadaną historię. Ciekawie wypada także sięgnięcie po nadprzyrodzonych bohaterów „Snu nocy letniej” Szekspira, zarysowanie związku między magicznym ludem a światem artystów oraz postawienie po stronie zła słynnego alchemika, okultystę i nadwornego astrologa królowej Elżbiety I.

Pomimo tego lektura książki okazała się raczej nużąca. Niewiarygodność relacji budowanych przez głównych bohaterów (na czele z wątkiem romantycznym) oraz pewna sztuczność błyskawicznej edukacji „magicznej”, jaką przechodzi Garet stale budziły we mnie lekką irytację, a połączenie bohaterów komedii szekspirowskiej z wampirami, brytyjskim alchemikiem i koncepcją Strażnic (dość ciekawą) nie okazało się na tyle spójne, by przysłonić niedostatki fabularne, zwłaszcza że autorzy mają tendencję do przesady w ubogacaniu przedstawionego świata (jak przykładowo odnalezienie się zaginionej Bursztynowej Komnaty w siedzibie złego charakteru). Akcja książki jest wprawdzie dość wartka, ale jedynie kilkakrotnie okazała się dla mnie wciągająca. I choć część irytujących motywów i zachowań znalazło na ostatnich kartach książki akceptowalne uzasadnienie, nie zmienia to faktu, że zanim do niego dotarłam, książka mnie raczej zmęczyła.

„Królestwo czarnego łabędzia” wpisuje się w widoczny obecnie w paranormalnych romansach dla młodzieży wątek wykorzystania twórczości uznanych autorów – tu „Snu nocy letniej” Szekspira. W książce jest wiele elementów, które powinny zagwarantować kilka godzin przyjemnej, choć nieskomplikowanej rozrywki - jak dość interesujący pomysł na Strażnice strzegące granicy światów, przedstawienie Garet jako artystycznej duszy, bogactwo nadnaturalnego świata, mający nadać fabule odpowiedniego tempa wyścig z czasem, aby uratować Nowy Jork przed zagładą, motyw odnajdywania siebie i swego przeznaczenia czy w końcu (nie)spodziewane uczucie. I choć dla mnie lektura okazała się raczej ciężkostrawna, podejrzewam, że może się ona naprawdę spodobać nastoletnim dziewczynom marzącym skrycie o wielkiej miłości, którą obdarzy je książę z bajki albo chociaż jakiś przystojny wampir czy wilkołak. Książka może nawet do tego stopnia je oczarować, że w rezultacie sięgną po „Sen nocy letniej”, co byłoby przecież niezwykle pozytywnym skutkiem lektury.

Lee Carroll, Królestwo czarnego łabędzia
Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 2011, il. stron: 400
Moja ocena: 3/6